Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Story of my Life

Είμαι η Έλενα και είμαι καλά (ή μήπως όχι;)! Μαμά της Κατερίνας (2,5 χρονών), μαμά της Cookie (ενός pug 4 χρονών- γιατί όπως λένε «όλα τα έχει η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε»), εργαζόμενη, χαρωπή νοικοκυρά και σύζυγος εδώ και σχεδόν 3 χρόνια του Γιώργου. Οι ρυθμοί της ζωής μας τρελοί με την Κατερίνα να έχει τον κύριο λόγο. Βασικά να χτυπάει το ντέφι, που λένε, και εμείς να χορεύουμε! Που να φανταζόμουν  πριν 3 χρόνια που ξεκινούσα το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μου παρέα με το άλλο μου «ολόκληρο» ( γιατί ο άντρας μου με ολοκληρώνει, δεν είναι απλά το άλλο μου μισό) ότι η διαδρομή, από την αρχή της κιόλας, θα είχε τόσες ευχάριστες εκπλήξεις! Η νεραιδόσκονή ήρθε στην ζωή μας και έφερε κυριολεκτικά  τα πάνω κάτω…
Για να γίνω όμως πιο κατανοητή: μετά από μόλις 4 μήνες σχέσης αποφασίσαμε με τον Γιώργο (όπου Γιώργος βλέπε σύζυγος, έρωτας μεγάλος, ένας και μοναδικός) να αρραβωνιαστούμε και χαλαράααα να μείνουμε μαζί και να οργανώσουμε τον γάμο μας. Έλα όμως που υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο (όπου ξενοδόχος βλέπε Κατερίνα) γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει. Μόνο που στην δική μας περίπτωση γέλαγε και η Κατερίνα μαζί!
07/01/12 λοιπόν ήταν η μεγάλη μέρα… και εγώ σαν γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν τον αρραβώνα, τον γάμο μου κτλ.  ήθελα όλα να είναι τέλεια και εγώ απαστράπτουσα. Αμ δε! Εκείνη την μέρα είχα τσακωθεί με όλους (βλέπεις οι καλές μου οι ορμόνες όχι μόνο δούλευαν φουλ 8ωρο αλλά έκαναν και υπερωρίες!), είχα πρηστεί, είχα βγάλει σπυράκια, δεν ήξερα τι να βάλω, έκλαιγα ασταμάτητα, μέχρι και την κομμώτρια που θα με χτένιζε έδιωξα. Τι να σου λέω, πλήρης επιτυχία!!! Ήταν όλα όπως τα είχα ονειρευτεί (not!!!). Πού να πήγαινε όμως το μυαλό της δόλιας μάνας ότι για όλα ευθυνόταν το μικρό σπουργιτάκι που είχε πλέον φωλιάσει για τα καλά μες στην κοιλίτσα της; Σχεδόν 20 μέρες μετά, έμαθα και φρίκαρα. Ως control-freak που είμαι δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ αυτό που είχε συμβεί. Πάνε τα χρονοδιαγράμματα μου. Πάνε τα deadlines! Πότε θα βρούμε σπίτι; Πόσo μακριά θα είναι από την μαμά μου που θα πρέπει να εκτελεί χρέη baby-sitter;Πώς θα κουβαλήσουμε όλα τα προικιά (γιατί η καλή μου η μαμά μπερδεύτηκε και νόμιζε ότι αντί για σπίτι, θα άνοιγα υποκατάστημα kosta boda και έπρεπε να πάρει 3 σετ σερβίτσια καλά, 2 καθημερινά κτλ.- άλλη ιστορία όμως αυτή, θα σας την πω κάποια στιγμή) ; Πώς θα καθαρίσω και θα μαζέψω (είμαι και μανιακή με την καθαριότητα εκτός όλων των άλλων); Πώς θα είναι το παιδικό δωμάτιο; Πίκρα σας λέω, πίκρα. Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά. Μέσα σε μια βδομάδα είχαν όλα τακτοποιηθεί.
Μετά άρχισαν τα πήγαινε-έλα στον γυναικολόγο για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά. Και εκεί όταν για πρώτη φορά άκουσα την καρδούλα της να χτυπάει σαν τρελή, συνειδητοποίησα για τα καλά τι είχε συμβεί… Για το μετά όμως δεν με είχε προειδοποιήσει κανείς!
Ακολούθησε ένας γάμος express 4 μήνες μετά τον αρραβώνα και μάλιστα 450 χλμ. μακριά από την Αθήνα (να υπάρχει και ένα suspense στο όλο story βρε παιδί μου,δεν μου έφτανε η κοιλιά μου- σχεδόν 6 μηνών) γιατί ήθελα να έχω παντρευτεί πριν γεννήσω- και όχι με πολιτικό – και γιατί ήθελα η μέρα εκείνη να ήταν αποκλειστικά για μένα και τον άντρα μου ενώ  η μέρα της βάφτισης αποκλειστικά για το παιδί μου (αυτό σαν απάντηση σε πολλούς που ρωτούσαν γιατί δεν τα κάναμε μαζί).
Και κάπου εκεί, ξεκίνησε η παράνοια του να προλάβω να τακτοποιήσω τα πάντα, να αλλάξω δώρα, να ανοίξω το νέο μου σπίτι σε φίλους και συγγενείς, να κάνω άλλο τραπέζι εδώ για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν τόσο μακριά και να ετοιμάζω παράλληλα και το παιδικό δωμάτιο. Πελαγωμένη και με νεύρα να χτυπάνε κόκκινο συνεχώς, κατάλαβα ότι μέσα σε 8 μήνες ναυάγησαν τα σχέδια για γάμο τον Σεπτέμβρη (έχει ωραία λουλούδια τοτε!), αφού εκείνος ο μήνας μας βρήκε στο μαιευτήριο. Ναυάγησε μαζί και το ταξίδι του μέλιτος (Γιωργάκη μου το χρωστάς έτσι, μην ξεχνιόμαστε) και από νιόπαντροι- πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε την αλλαγή- βρεθήκαμε να είμαστε και γονείς!
Πόσες αλλαγές, πόσα συναισθήματα σε τόσο λίγο καιρό μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;
Και όμως φίλες μου…πολλές…τι και αν πελάγωσα;τι και αν πάλευα μόνη με την επιλόχειο;τι και αν δεν έγιναν όλα όπως τα είχα ονειρευτεί;Η Κατάνα μου ήρθε και μας «έδεσε» ακόμα πιο πολύ, μας έδειξε ότι μπορεί όλα μας τα σχέδια να ανατράπηκαν αλλά η ζωή μας μαζί της πήρε άλλη τροπή, πιο νόστιμη, πιο γλυκιά!
Και που ξέρεις, την επόμενη φορά μπορεί ο γάμος μου να γίνει Σεπτέμβριο και να κάνουμε και το εξωτικό ταξιδάκι που θέλαμε (αγάπη μου μαζί σου φυσικά, μην σου μπαίνουν ιδέες, ξέρεις είμαι τρελή οπότε γιατί να μην σε ξαναπαντρευτώ ; ;). Αρκεί βέβαια να μην μας χαλάσει πάλι τα σχέδια κανένα 2ο Κατανάκι….!!!!!! (έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις τα άτιμα!!!!)
Ελπίζω να σας έδωσα μια μικρή γεύση από την την τρέλα μας!

Stay tuned,
Elena

2 σχόλια:

  1. καλως σε βρηκα Ελενα!! Να χαιρεσαι την οικογενεια σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την!!! Σ ευχαριστώ πολύ. Και εσύ την δικιά σου! Ελπίζω να μου κρατάς συντροφιά!

      Διαγραφή