Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Αγάπη είναι...

Σε συνέχεια της τελευταίας μου ανάρτησης, αφιερώνω σε σένα αστέρι μου το παρακάτω:





  • Αγάπη είναι να μου γελάς...
  • Αγάπη είναι να μου κρατάς το χέρι σφικτά...
  • Αγάπη είναι να λάμπουν τα μάτια σου από χαρά...
  • Αγάπη είναι να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε αγκαλιά...
  • Αγάπη είναι να μου λες πως μ'αγαπάς...
  • Αγάπη είναι να με φιλάς...
  • Αγάπη είναι η κάθε μέρα που περνάω δίπλα σου...
ΓΙΑΤΙ....Αγάπη τελικά είσαι εσύ παιδί μου!!!!

Stay tuned,

Elena 

Μαμά,Μητέρα,Μανούλα...Σ αγαπώ!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο δυνατή μπορεί να είναι η σχέση μάνας-κόρης;; Πόσα "σ' αγαπώ", πόσα "σ' ευχαριστώ" είναι αρκετά για να την περιγράψουν; Γιατί μπορεί τα κοριτσάκια να έχουμε αδυναμία στους μπαμπάδες μας, όμως η "εικόνα"  και η προσωπικότητα της μητέρας μας είναι αυτά που στο μέλλον καθορίζουν και εμάς τις ίδιες (δεν τα λέω μόνο εγώ αλλά τόσες και τόσες έρευνες). Και ενώ μεγαλώνοντας με εκνευρίζουν όλο και περισσότερα στην συμπεριφορά της μαμάς μου, τόσο πιο πολύ "πιάνω" τον εαυτό μου,άθελα μου, να της μοιάζω και να κάνω τα ίδια... και τότε αναρωτιέμαι "έτσι θα γίνει και με την Κατερίνα;".
Μεγαλώνοντας για πολλά χρόνια σαν μοναχοπαίδι (έχω σχεδόν 9 χρόνια διαφορά με τον αδερφό μου) είχα μία εξάρτηση με την μαμά μου (για να λέμε την αλήθεια, ακόμα την έχω!!). Αυτή ήταν η "φίλη" που ήθελα για να παίξω, αυτή ήταν "το φαρμακάκι" μου όταν ήμουν άρρωστη (ακόμα δεν έχω καταλάβει πως δεν κόλλαγε ποτέ από εμένα τις ιώσεις μου!!), αυτή ήταν ο "συμβουλάτορας" μου αργότερα στην εφηβεία και ακόμα και τώρα η γνώμη της μετράει πιο πολύ από κάθε τι... Η σχέση μας;; Μοναδική! Καταλαβαίνετε λοιπόν την χαρά μου όταν έμαθα πως θα κάνω κόρη!Πετούσα στον 7ο ουρανό. 'Ηθελα να χτίσω μία σχέση μαζί της μοναδική, σαν και αυτή που έχω με την μαμά μου... 

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Welcome Spring....

Η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος μήνας μας έχει παιδέψει πολύ...Κρύο, χιόνια, αέρας (μας έσπασε και την καινούργια τέντα!), κλειστά σχολεία (για εμάς στα Βόρεια) και πολλές υποχρεώσεις που αναβλήθηκαν... Δικαίως λοιπόν λαχταρώ να έρθει η Άνοιξη και από χτες το μεσημεράκι που ο ήλιος βγήκε τσάρκα άλλαξε όλη μου η διάθεση (αν ανέβει και η θερμοκρασία, ποιος με πιάνει!). Και εκεί που καθόμουν αμέριμνη στο γραφείο...τσουπ...μου έρχεται η ιδέα να οργανώσω μία συνάντηση για καφέ με μαμάδες συμμαθητριών της Κατερίνας. Ευκαιρία σκέφτηκα για να υποδεχτούμε την Άνοιξη και να παίξουν οι μικρές μας. Η κόρη μου ενθουσιάστηκε με την ιδέα και ενώ της εξήγησα ότι θα καλέσουμε μόνο κοριτσάκια, μόλις την ρώταγα να μου πει ποια κοριτσάκια προτιμάει άρχιζε: " Σέλω τον Λετέρη και τον Γώγο" (κατάλαβες;;; 2 επιλογές το καμάρι μου, έτσι για ποικιλία!ευτυχώς δεν άκουγε ο μπαμπάς μας!). Αφού παιδευτήκαμε μισή ώρα, καταλήξαμε σε 4 κοριτσάκια που κάνει πολύ παρέα στο σχολείο... Το ραντεβού ορίστηκε για τις 08/03, το πρώτο Σ/Κ της άνοιξης! "Τέλεια" σκέφτηκα....το θέμα μου  θα είναι οι πασχαλίτσες, σύμβολο τύχης. Τι καλύτερο άλλωστε για να καλωσορίσουμε την νέα εποχή; Χτες κιόλας προμηθεύτηκα από γνωστό πολυκατάστημα διάφορα δωράκια για τους μικρούς μας φίλους και έκατσα αργά το βράδυ να ετοιμάσω τα "προσκλητήρια-πάπυρος" καθώς και τα σακουλάκια που θα μπουν μέσα και ιδού τα αποτελέσματα:

Γρήγορα και εύκολα παπυράκια

Έτοιμα για να μπουν στις τσαντούλες των παιδιών

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Καλώς ήρθατε...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τις σκέψεις μου, τα καλά και τα κακά μου με το αγαπημένο μου ημερολόγιο... Χρόνια μετά πέρασα σ' άλλο επίπεδο...έγραφα από ποιήματα μέχρι και απόπειρα να γράψω βιβλίο έκανα (μην ρωτήσετε τι απέγινε...κάπου στην μέση χάθηκε η έμπνευση και εγώ μαζί!). Έτσι λοιπόν αυτό το blog δημιουργήθηκε σε μία στιγμή νοσταλγίας των νεανικών μου χρόνων. Η αφορμή βέβαια για να υλοποιήσω αυτό που είχα ονειρευτεί ήταν η έλευση της μικρής "Κατάνας" στην ζωή μου. Η μόνη διαφορά; Ότι πλέον δεν θα καταγράφω τις προσωπικές ανησυχίες της single Έλενας αλλά θα μοιράζομαι μαζί σας τις μαμαδίστικες μου πλέον ανησυχίες- απορίες και θα γενικά την ζωή μου μέσα από την καθημερινότητα μου με την μικρή μου...

Άλλωστε ο τίτλος του blog τα λέει όλα...Είναι μια αφιέρωση στην νεραιδούλα μου η οποία από τις 11/09/2012 που ήρθε στην ζωή μας, μας έχει αλλάξει τα φώτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)!

Εύχομαι να μου κρατάτε και να σας κρατάω συντροφιά γιατί για μένα αυτό είναι πλέον το δεύτερο μου σπίτι και ο - πολύτιμος - χρόνος που θα "σπαταλάω" για να μοιράζομαι όσα με απασχολούν θα είναι για μένα η ψυχοθεραπεία μου από τα άγχη της καθημερινότητας...

Stay tuned,



Έλενα 

Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς...

Σαν control-program freak mum που είμαι έχω αρχίσει εδώ και καιρό να ψάχνω για Νηπιαγωγείο-Δημοτικό για την Κατερίνα, αν και έχουμε μέλλον μπροστά μας... Αφού κατέληξα λοιπόν σε 3 σχολεία, τηλεφώνησα για να κλείσω ραντεβού με κάποιον υπεύθυνο που θα με ενημέρωνε εκτενέστερα για το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα...
Ξεκίνησα με ένα Γαλλικό σχολείο (μιας και η γιαγιά μας είναι και καθηγήτρια και θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη στο μέλλον!! βλέπε διάβασμα κτλ.), το οποίο μάλιστα από Σεπτέμβρη θα έχει και παιδικό σταθμό (μας βολεύει πολύ αυτό!).
Προχτές λοιπόν μετά την δουλειά και αφού είχα συνεννοηθεί με την μαμά μου να κρατήσει την μικρή λίγο παραπάνω (γιατί μαζί της ούτε λέξη δεν θα μπορούσα να αρθρώσω!) πήγα στο 1ο ραντεβού. Αφού συζήτησα με την Δ/ντρια όλα όσα ήθελα και συμπλήρωσα κάποια χαρτιά, μου λέει φεύγοντας: " Αν προλάβετε πάντως σήμερα μέχρι τις 18.30 μμ. που θα είμαστε εδώ, φέρτε την μικρή να την γνωρίσουμε και να την δουν και οι δασκάλες".
Εδώ πρέπει να σας πω ότι εκείνη την μέρα είχε διοργανωθεί τελικά μία συνάντηση για όλους τους ενδιαφερόμενους γονείς, οι οποίοι είχαν πάει εκεί μαζί με τα παιδιά τους,τα οποία έπαιρναν οι δασκάλες και ανάλογα με την ηλικία τους τα χώριζαν σε ομάδες και τα απασχολούσαν με διάφορα παιχνίδια μέσω των οποίων αντλούσαν και πληροφορίες για το καθένα - κάτι σαν interview.

17.30 μμ.- Λοιπόν φεύγω από το σχολείο και τρέχω σαν την παλαβή να πάρω την Κατερίνα από την γιαγιά της και να επιστρέψω και πάλι. Αφού λοιπόν την παραλαμβάνω, αρχίζω στο δρόμο να την προϊδεάζω για το νέο σχολείο (γιατί έχουμε και έναν έρωτα με το τωρινό, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε για πάντα στον βρεφονηπιακό!), για τα παιδάκια και τις δασκάλες που την περιμένουν εκεί και γι αυτές τις περιβόητες καλόγριες λοιπόν και το έργο τους. Έλα όμως που το καμάρι μου έπλασε ολόκληρο σενάριο στο μυαλό της και παρομοίασε τις καλόγριες με μάγισσες μάλλον...Που να φανταστεί το μυαλό της μαμάς τι θα ξεστόμιζε μετά από λίγο...!!

18.00 μμ.- Φτάνουμε στο σχολείο, παρκάρουμε, χτυπάμε το κουδούνι και μας υποδέχεται μια δασκάλα. Την καλωσορίζει και το καμάρι μου της λέει: "Eγώ είμαστε. Η Κατάνα! Ήρθα επιτέλους!" ( λογικό αφού για να μην αργήσουμε της είπα 1000 φορές στο δρόμο ότι βιαζόμαστε και την περιμένουν όλοι στο σχολείο). Αφού γέλασα με την ψυχή μου, μπαίνουμε μέσα και αμέσως την παραλαμβάνει η δ/ντρια και την πάει στην αίθουσα με τα άλλα παιδιά. Μου γνέφει διακριτικά να μείνω απέξω. Όσο περνούσε η ώρα, την παρατηρούσα από ένα παράθυρο-τζάμι και κρυφοκαμάρωνα η μάνα (είπαμε είμαι μεγάλη κουκουβάγια) που απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις, που ολοκλήρωνε όλες τις κατασκευές και φυσικά δεν ξεχνούσε το "ευχαριστώ-παρακαλώ". Για να μην σας τα πολυλογώ,μετά από μία ώρα και αφού άκουσα τα καλύτερα από τις δασκάλες για το καμάρι μου, ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.

19.00 μμ. - Φτάνουμε στην πόρτα, της χαρίζουν ένα μπλόκ ζωγραφικής, μπισκότα και αυτοκόλλητα και αφού χαιρετάμε, γυρνάει η Κατάνα και λέει στην Δ/ντρια:
"Πέασα ωαία, αύριο πάλι σα έσω αλλά δεν μ αρέσουν οι κ@λ@γριες!!!!!" (= πέρασα ωραία, αύριο πάλι θα έρθω αλλά δεν μ αρέσουν οι κ@λόγριες σε ελληνική μετάφραση!)
Εγκεφαλικό η μάνα...αφού σου είπα αγάπη μου...καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς!!!

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Story of my Life

Είμαι η Έλενα και είμαι καλά (ή μήπως όχι;)! Μαμά της Κατερίνας (2,5 χρονών), μαμά της Cookie (ενός pug 4 χρονών- γιατί όπως λένε «όλα τα έχει η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε»), εργαζόμενη, χαρωπή νοικοκυρά και σύζυγος εδώ και σχεδόν 3 χρόνια του Γιώργου. Οι ρυθμοί της ζωής μας τρελοί με την Κατερίνα να έχει τον κύριο λόγο. Βασικά να χτυπάει το ντέφι, που λένε, και εμείς να χορεύουμε! Που να φανταζόμουν  πριν 3 χρόνια που ξεκινούσα το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μου παρέα με το άλλο μου «ολόκληρο» ( γιατί ο άντρας μου με ολοκληρώνει, δεν είναι απλά το άλλο μου μισό) ότι η διαδρομή, από την αρχή της κιόλας, θα είχε τόσες ευχάριστες εκπλήξεις! Η νεραιδόσκονή ήρθε στην ζωή μας και έφερε κυριολεκτικά  τα πάνω κάτω…
Για να γίνω όμως πιο κατανοητή: μετά από μόλις 4 μήνες σχέσης αποφασίσαμε με τον Γιώργο (όπου Γιώργος βλέπε σύζυγος, έρωτας μεγάλος, ένας και μοναδικός) να αρραβωνιαστούμε και χαλαράααα να μείνουμε μαζί και να οργανώσουμε τον γάμο μας. Έλα όμως που υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο (όπου ξενοδόχος βλέπε Κατερίνα) γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει. Μόνο που στην δική μας περίπτωση γέλαγε και η Κατερίνα μαζί!
07/01/12 λοιπόν ήταν η μεγάλη μέρα… και εγώ σαν γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν τον αρραβώνα, τον γάμο μου κτλ.  ήθελα όλα να είναι τέλεια και εγώ απαστράπτουσα. Αμ δε! Εκείνη την μέρα είχα τσακωθεί με όλους (βλέπεις οι καλές μου οι ορμόνες όχι μόνο δούλευαν φουλ 8ωρο αλλά έκαναν και υπερωρίες!), είχα πρηστεί, είχα βγάλει σπυράκια, δεν ήξερα τι να βάλω, έκλαιγα ασταμάτητα, μέχρι και την κομμώτρια που θα με χτένιζε έδιωξα. Τι να σου λέω, πλήρης επιτυχία!!! Ήταν όλα όπως τα είχα ονειρευτεί (not!!!). Πού να πήγαινε όμως το μυαλό της δόλιας μάνας ότι για όλα ευθυνόταν το μικρό σπουργιτάκι που είχε πλέον φωλιάσει για τα καλά μες στην κοιλίτσα της; Σχεδόν 20 μέρες μετά, έμαθα και φρίκαρα. Ως control-freak που είμαι δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ αυτό που είχε συμβεί. Πάνε τα χρονοδιαγράμματα μου. Πάνε τα deadlines! Πότε θα βρούμε σπίτι; Πόσo μακριά θα είναι από την μαμά μου που θα πρέπει να εκτελεί χρέη baby-sitter;Πώς θα κουβαλήσουμε όλα τα προικιά (γιατί η καλή μου η μαμά μπερδεύτηκε και νόμιζε ότι αντί για σπίτι, θα άνοιγα υποκατάστημα kosta boda και έπρεπε να πάρει 3 σετ σερβίτσια καλά, 2 καθημερινά κτλ.- άλλη ιστορία όμως αυτή, θα σας την πω κάποια στιγμή) ; Πώς θα καθαρίσω και θα μαζέψω (είμαι και μανιακή με την καθαριότητα εκτός όλων των άλλων); Πώς θα είναι το παιδικό δωμάτιο; Πίκρα σας λέω, πίκρα. Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά. Μέσα σε μια βδομάδα είχαν όλα τακτοποιηθεί.
Μετά άρχισαν τα πήγαινε-έλα στον γυναικολόγο για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά. Και εκεί όταν για πρώτη φορά άκουσα την καρδούλα της να χτυπάει σαν τρελή, συνειδητοποίησα για τα καλά τι είχε συμβεί… Για το μετά όμως δεν με είχε προειδοποιήσει κανείς!
Ακολούθησε ένας γάμος express 4 μήνες μετά τον αρραβώνα και μάλιστα 450 χλμ. μακριά από την Αθήνα (να υπάρχει και ένα suspense στο όλο story βρε παιδί μου,δεν μου έφτανε η κοιλιά μου- σχεδόν 6 μηνών) γιατί ήθελα να έχω παντρευτεί πριν γεννήσω- και όχι με πολιτικό – και γιατί ήθελα η μέρα εκείνη να ήταν αποκλειστικά για μένα και τον άντρα μου ενώ  η μέρα της βάφτισης αποκλειστικά για το παιδί μου (αυτό σαν απάντηση σε πολλούς που ρωτούσαν γιατί δεν τα κάναμε μαζί).
Και κάπου εκεί, ξεκίνησε η παράνοια του να προλάβω να τακτοποιήσω τα πάντα, να αλλάξω δώρα, να ανοίξω το νέο μου σπίτι σε φίλους και συγγενείς, να κάνω άλλο τραπέζι εδώ για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν τόσο μακριά και να ετοιμάζω παράλληλα και το παιδικό δωμάτιο. Πελαγωμένη και με νεύρα να χτυπάνε κόκκινο συνεχώς, κατάλαβα ότι μέσα σε 8 μήνες ναυάγησαν τα σχέδια για γάμο τον Σεπτέμβρη (έχει ωραία λουλούδια τοτε!), αφού εκείνος ο μήνας μας βρήκε στο μαιευτήριο. Ναυάγησε μαζί και το ταξίδι του μέλιτος (Γιωργάκη μου το χρωστάς έτσι, μην ξεχνιόμαστε) και από νιόπαντροι- πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε την αλλαγή- βρεθήκαμε να είμαστε και γονείς!
Πόσες αλλαγές, πόσα συναισθήματα σε τόσο λίγο καιρό μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;
Και όμως φίλες μου…πολλές…τι και αν πελάγωσα;τι και αν πάλευα μόνη με την επιλόχειο;τι και αν δεν έγιναν όλα όπως τα είχα ονειρευτεί;Η Κατάνα μου ήρθε και μας «έδεσε» ακόμα πιο πολύ, μας έδειξε ότι μπορεί όλα μας τα σχέδια να ανατράπηκαν αλλά η ζωή μας μαζί της πήρε άλλη τροπή, πιο νόστιμη, πιο γλυκιά!
Και που ξέρεις, την επόμενη φορά μπορεί ο γάμος μου να γίνει Σεπτέμβριο και να κάνουμε και το εξωτικό ταξιδάκι που θέλαμε (αγάπη μου μαζί σου φυσικά, μην σου μπαίνουν ιδέες, ξέρεις είμαι τρελή οπότε γιατί να μην σε ξαναπαντρευτώ ; ;). Αρκεί βέβαια να μην μας χαλάσει πάλι τα σχέδια κανένα 2ο Κατανάκι….!!!!!! (έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις τα άτιμα!!!!)
Ελπίζω να σας έδωσα μια μικρή γεύση από την την τρέλα μας!

Stay tuned,
Elena