Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς...

Σαν control-program freak mum που είμαι έχω αρχίσει εδώ και καιρό να ψάχνω για Νηπιαγωγείο-Δημοτικό για την Κατερίνα, αν και έχουμε μέλλον μπροστά μας... Αφού κατέληξα λοιπόν σε 3 σχολεία, τηλεφώνησα για να κλείσω ραντεβού με κάποιον υπεύθυνο που θα με ενημέρωνε εκτενέστερα για το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα...
Ξεκίνησα με ένα Γαλλικό σχολείο (μιας και η γιαγιά μας είναι και καθηγήτρια και θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη στο μέλλον!! βλέπε διάβασμα κτλ.), το οποίο μάλιστα από Σεπτέμβρη θα έχει και παιδικό σταθμό (μας βολεύει πολύ αυτό!).
Προχτές λοιπόν μετά την δουλειά και αφού είχα συνεννοηθεί με την μαμά μου να κρατήσει την μικρή λίγο παραπάνω (γιατί μαζί της ούτε λέξη δεν θα μπορούσα να αρθρώσω!) πήγα στο 1ο ραντεβού. Αφού συζήτησα με την Δ/ντρια όλα όσα ήθελα και συμπλήρωσα κάποια χαρτιά, μου λέει φεύγοντας: " Αν προλάβετε πάντως σήμερα μέχρι τις 18.30 μμ. που θα είμαστε εδώ, φέρτε την μικρή να την γνωρίσουμε και να την δουν και οι δασκάλες".
Εδώ πρέπει να σας πω ότι εκείνη την μέρα είχε διοργανωθεί τελικά μία συνάντηση για όλους τους ενδιαφερόμενους γονείς, οι οποίοι είχαν πάει εκεί μαζί με τα παιδιά τους,τα οποία έπαιρναν οι δασκάλες και ανάλογα με την ηλικία τους τα χώριζαν σε ομάδες και τα απασχολούσαν με διάφορα παιχνίδια μέσω των οποίων αντλούσαν και πληροφορίες για το καθένα - κάτι σαν interview.

17.30 μμ.- Λοιπόν φεύγω από το σχολείο και τρέχω σαν την παλαβή να πάρω την Κατερίνα από την γιαγιά της και να επιστρέψω και πάλι. Αφού λοιπόν την παραλαμβάνω, αρχίζω στο δρόμο να την προϊδεάζω για το νέο σχολείο (γιατί έχουμε και έναν έρωτα με το τωρινό, αλλά δεν γίνεται να μείνουμε για πάντα στον βρεφονηπιακό!), για τα παιδάκια και τις δασκάλες που την περιμένουν εκεί και γι αυτές τις περιβόητες καλόγριες λοιπόν και το έργο τους. Έλα όμως που το καμάρι μου έπλασε ολόκληρο σενάριο στο μυαλό της και παρομοίασε τις καλόγριες με μάγισσες μάλλον...Που να φανταστεί το μυαλό της μαμάς τι θα ξεστόμιζε μετά από λίγο...!!

18.00 μμ.- Φτάνουμε στο σχολείο, παρκάρουμε, χτυπάμε το κουδούνι και μας υποδέχεται μια δασκάλα. Την καλωσορίζει και το καμάρι μου της λέει: "Eγώ είμαστε. Η Κατάνα! Ήρθα επιτέλους!" ( λογικό αφού για να μην αργήσουμε της είπα 1000 φορές στο δρόμο ότι βιαζόμαστε και την περιμένουν όλοι στο σχολείο). Αφού γέλασα με την ψυχή μου, μπαίνουμε μέσα και αμέσως την παραλαμβάνει η δ/ντρια και την πάει στην αίθουσα με τα άλλα παιδιά. Μου γνέφει διακριτικά να μείνω απέξω. Όσο περνούσε η ώρα, την παρατηρούσα από ένα παράθυρο-τζάμι και κρυφοκαμάρωνα η μάνα (είπαμε είμαι μεγάλη κουκουβάγια) που απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις, που ολοκλήρωνε όλες τις κατασκευές και φυσικά δεν ξεχνούσε το "ευχαριστώ-παρακαλώ". Για να μην σας τα πολυλογώ,μετά από μία ώρα και αφού άκουσα τα καλύτερα από τις δασκάλες για το καμάρι μου, ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.

19.00 μμ. - Φτάνουμε στην πόρτα, της χαρίζουν ένα μπλόκ ζωγραφικής, μπισκότα και αυτοκόλλητα και αφού χαιρετάμε, γυρνάει η Κατάνα και λέει στην Δ/ντρια:
"Πέασα ωαία, αύριο πάλι σα έσω αλλά δεν μ αρέσουν οι κ@λ@γριες!!!!!" (= πέρασα ωραία, αύριο πάλι θα έρθω αλλά δεν μ αρέσουν οι κ@λόγριες σε ελληνική μετάφραση!)
Εγκεφαλικό η μάνα...αφού σου είπα αγάπη μου...καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς!!!

2 σχόλια:

  1. Πλάκα έχει η μικρή σου! Να τη χαίρεσαι!

    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να είσαι καλά! Και αυτό δεν ήταν τίποτα!!! Κάθε μέρα όλο και κάτι ξεστομίζει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή