Σε σένα που πονάς...

Ξέρω φίλη μου είναι δύσκολο αυτό που περνάς....Νιώθεις πως αυτή η εβδομάδα είναι η δική σου εβδομάδα των παθών αλλά μην μασάς....έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ'αγαπούν πραγματικά, που αξίζουν να είναι δίπλα σου....

Εγώ σου αφιερώνω αυτό:

Είναι αυτός ο κόμπος στον λαιμό που όσο και αν τον πνίξεις κάποια στιγμή αναπόφευκτα γίνεται δάκρυ και κυλά...Είναι όλα αυτά που έχεις πνίξει μέσα σου, σου μαυρίζουν την ψυχή & έτσι απλά ξεχνάς να ζεις...Είναι όλα τα σ'αγαπώ που θες να του πεις αλλά εκείνος όσο δυνατά και αν φωνάζεις, δεν σ' ακούει πια... Είναι όλα αυτά που σας έδεσαν και τώρα σε πνίγουν σαν θηλιά...Είναι που μία μέρα ξυπνάς και νιώθεις "ξένη" στο ίδιο σου το σπίτι και το μόνο που θες είναι να φύγεις μακριά...όμως δεν μπορείς...τα πόδια σου είναι παράλυτα...γιατί υπάρχει ένα παιδί....
Όμως άκουσέ με, κοίταξέ με, ήρθε η ώρα...η ώρα του "φευγιού"....Δεν είσαι μόνη...έχεις όλους εμάς...Ξύπνα, αγάπησε εσένα,ζήσε και τρέξε να σωθείς........

Και να θυμάσαι: Ο άντρας που δεν σέβεται την μάνα του παιδιού του, δεν την τιμά και δεν την αγαπά - έστω και μόνο για το δώρο ζωής που του έχει κάνει- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΣ!
Και σίγουρα ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ....


(αφιερωμένο σε μία ψυχή που περνάει το δικό της Γολγοθά....)


Stay tuned,

Έλενα